Atrakcje turystyczne

Miasteczko zwane jest również Drzwiami do Parku Wzgórz Eugańskich - 16 km na południe od Padwy. Jest małym uzdrowiskowym miasteczkiem położonym po dwóch stronach kanału, ważnej drogi wodnej, którą transportowało się cenny kamień wydobywany ze Wzgórz Eugańskich aż do Wenecji. Gorące źródła ( 87°C) wytryskające z groty wzgórza Sw. Heleny i cztery gorące jeziorka były atrakcją Rzymian a dzisiaj są ważnym kurortem, z którego korzystają tubylcy jak i turyści z całego świata. Do zwiedzenia jest na pewno potężny zamek Cataio zbudowany w 1573 roku, “Museo della Navigazione” (Museum della okrętów i łodzi) i Pałac Selvatico Sartori. Dla kochających naturę proponujemy szlak tzw.  “Ferro di Cavallo” (Podkowa) wijący się pomiędzy wzgórzami .

Montegrotto Terme należy do najważniejszego w Europie zespołu uzdrowisk, zwanym Terme Euganee / Uzdrowiska Eugańskie. W przeszłości miasto nazywało się San Pietro Montagnon; tylko w 1934 roku przyjęło obecną nazwę, która wywodzi się od łacińskiego Mons Aegrotorum (Wzgórze chorych), w nawiązaniu do zastosowania swoich gorących źródeł do celów terapeutycznych. Co warto zobaczyć: 1. Ruiny po małym teatrze z I wieku PNE wzdłóż ulicy Viale Stazione. 2. L'Oratorio della Madonna. 3. Butterfly Arc / Dom Motyli połączona z Bosco delle Fate. 4. Międzynarodowe Museum Szkła Artystycznego i Uzdrowiska w pałacu Draghi. 5. Pałac San Pelagio, muzeum lotnictwa/Due Carrare.

Abano Terme, które do 1945 roku nazywało się Abano Bagni (Łazienki Abano) jest uzdrowiskiem znajdującym się w centrum Terme Euganee. Abano jest ślicznym i żywym pod względem turystycznym miasteczkiem, które na przełomie wieków gościło sławne osobistości tj. np. Tito Livio,  Plinio il Vecchio,  Domenico Cerato, Jacopo Ceruti (znany jako Pitocchetto). Do zwiedzenia pałace: Villa Bassi Radgeth, Villa Savioli, Villa Mocenigo Mainardi, Villa Rigoni Savioli i Villa Bembiana. Nie można ominąć: Wzgórze “Colle di Montirone” , świątynię Matki Boskiej Zdrowotnej w Moneortone ”Santuario della Madonna della Salute” i muzeum masek “Museo Internazionale della Maschera - Amleto e Donato Sartori”.

Galzignano Terme położone jest pomiędzy górą monte Rua i górą monte Gallo i oferuje dla miłośników nieskażonej natury jak i apasjonatów sztuki i kultury prawdziwy relax. Można zwiedzić wiele pałaców tj. Villa Civran Emo, Villa Vallini Benedetti Rizzoli, Villa Pisani Augusta, Villa Egizia, Villa Benacchio Barbaro, Villa Simonetto, Villa Bertolini Olivato Capodilista, Villa Saggini. Najcenniejszym pałacem jest jednak Villa Barbarigo Pizzoni Ardemani, znajdująca się w Valsanzibio (http://www.valsanzibiogiardino.it/). Historia wzgórz wokół Galzignano powiązana jest z wiarą, do ciekawych zabytków należy kośció Santa Maria Assunta i San Lorenzo. Są to najstarsze budowle, które do dnia dzisiejszego przetrwały wraz z pozostałościami po średniowiecznych zakonach. Waete zwiedzenia to Santa Maria na wzgórzu Orbieso i Sant'Eusebio, z którego wywodzi się nazwa Valsanzibio – stara część Valsansibio jest niezwykle cennym i unikalnym zabytkiem. http://www.valsanzibiogiardino.it/

Torreglia to mix nizin i wzgórz. Jej historia na pewno związana jest ze sławnym “cudownym” źródłem Fonte Regina. Tutaj urodził się Jacopo Facciolati (1682-1769) , mieszkał tutaj również Giuseppe Barbieri (1774-1852), Niccolò Tommaseo (1802-1874) i  Cesare Pollini (1858-1912) jak również Castelletto i Passo del Roccolo. Warte zwiedzenia są pałace: Villa Dei Vescovi (dzieło Falconettiego), Villa Gussoni Verson i Villa Tolomei (Mirabello) z parkiem zaprojektowanym przez Jappellego, kościół San Martino w Luvigliano i Villa dei Vescovi. Nel 1339 zbudowany został zakon na górze Monte Rua: zespół małych domków z własnym ogródkiem – idealne na kilkudniowy pobyt – tylko dla mężczyzn!.  Zakon mogą zwiedzać tylko panowie w określonych dniach i godzinach.

Monselice jest urokliwym miasteczkiem na południe od Padwy, które za czasów Cesarstwa Rzymskiego odgrywało istotną rolę fortecy wojskowej oraz centrum administracyjnego, które zarządzało terenami położonymi między Adygą a Wzgórzami Euganejskimi. Pierwotna nazwa to MONS SILICIS, czyli Trachitowe Góry, nazwa ta wskazuje na bogate złoża trachitu w okolicach Monselice. To niewielkie miasteczko, dzięki tak bogatej historii, posiada ogromną spuściznę architektoniczną wywodzącą się z różnych epok. Odzwierciedleniem tej długiej historii jest zamek, który narodził się, jako wczesnogotycka forteca rozbudowana przez Ezzelino III da Romano w XIII wieku, a później również przez rodzinę Carrara. Zamek odnowiony został dopiero przez księcia weneckiego Vittorio Cini, który wypełnił wnętrza cennymi kolekcjami zbroi, antycznych mebli, arrasów, malowideł aranżując wnętrza w bardzo swobodnej interpretacji pierwotnego wyglądu zabytku. W pobliżu podziwiać można fasadę willi Nani-Mocenigo, do której prowadzą monumentalne schody, a mur ogrodzenia ozdobiony został rzeźbami karłów- postaciami alegorycznymi będącymi również aluzją do komisarzy – weneckiej rodziny Mocenigo. Na szczególną uwagę zasługuje sanktuarium Siedmiu Kościołów według projektu Vincenzo Scamozziego na zamówienie szlacheckiej rodziny weneckiej Duodo, rodziny ambasadorów Republiki Serenissimy w Watykanie. W 1605 roku papież Paweł V wydał bullę, która nadała temu sanktuarium te same odpusty, co udzielane pielgrzymującym do siedmiu bazylik w Rzymie. Informuje o tym fakcie napis widniejący na Świętych Wrotach: ROMANIS BASILICIS PARES. Siedem kaplic mieści w sobie ołtarze, które wyszły spod pędzla artysty Palmy Młodszego. Tę monumentalną aleję wieńczy elegancka Villa Duodo, również ta zaprojektowana przez Scamozziego. W 1740 roku Andrea Tirali dobudował do kompleksu skrzydło boczne. Po lewej stronie znajduje się widowiskowa eksedra poświęcona Świętemu Franciszkowi Saverio, hiszpańskiemu misjonarzowi jezuickiemu, który przebywał w Monselice do 1537 roku. Przy willi znajduje się oratorium Świetego Jerzego, pokryte freskami przez Tommaso Sandrini, wyposażone w intarsjowany, marmurowy oltarzyk, inkrustowany drogocennymi kamieniami produkcji warsztatu Corberelli. Na lewo od eksedry otwieraja sie monumentalne schody, z których rozpościera się widok na panoramę miasta oraz na rozległy, równinny pejzaż. Źródło: Mojabancarella, tekst Kasi Boratyn http://www.comune.monselice.padova.it/hh/index.php

Arqua Petrarca jest jednym z najpiękniejszych średniowiecznych miasteczek Włoch. Zajmuje czubek wzgórza i wygląda niemal dokładnie tak jak przed wiekami: brukowane kręte uliczki i kamienne fasady wiekowych domostw, w centrum miasta plac z kościołem parafialnym Santa Maria Assunta z kilkoma wyniosłymi cedrami libańskimi i potężnym cisem. Na placyku przed kościołem prosty sarkofag z beżowo-różowego marmuru na czterech przysadzistych kolumnach kryje szczątki Petrarki, autora nieśmiertelnych „Sonetów do Laury” który właśnie w Arqua spędził swoje ostatnie lata. Monument wieńczy jego odlana w brązie głowa, której oryginał znajduje się w muzeum. Przy via Valleselle 4 znajduje się casa Petrarca – piękna ceglana budowla otoczona murem, z małym wirydarzem u wejścia i dużym ogrodem na tyłach, którą Poeta dostał w 1369 r. wraz z kawałkiem ziemi od padewskiego przyjaciela i mecenasa Francesco il Vecchio Carrarese. Zamieszkał tu z córką Francescą, zięciem Francescuolo da Brossano i wnuczką Elettrą. Zajmowali piętro. Parter miał charakter „gospodarczy” a zewnętrzne schody prowadzą do loggii na piętrze. W pokoikach ściany w kolorze brudnego różu ze śladami polichromii, oryginalne sufity z drewnianym belkowaniem całe w kunsztownych ornamentach, studiolo (gabinet) z dwoma meblami używanymi, rzeźbione masywne krzesło i zamykana na drzwiczki biblioteczka -tu właśnie zmarł w nocy z 18 na 19 lipca 1374 r., „złożywszy głowę na ukochanych księgach”. W sąsiedniej sali spoczywają w gablotach Codici d’Arqua – albumy z wpisami znamienitych gości, którzy od wieków pielgrzymowali tu, by złożyć hołd poecie. W nich m.in. wpisy Byrona, Marconiego, Carducciego, króla Wiktora Emanuela III. Ściany tzw. pokoju Wizji zdobią freski z XVI w. – „ilustracja” do pieśni CCCXXIII „Standomi un giorno solo a la fenestra” („Raz, gdym stał w oknie mej samotni cichej…”). Widzimy na nich Petrarkę w długiej szacie i wieńcu laurowym na głowie. Na parterze wiszą zdjęcia uwieczniające miejsca, z którymi był związany (a podróżował dużo). Jest więc rodzinne Arezzo, gdzie przyszedł na świat 20 lipca 1304 r.; prowansalskie Carpentras, gdzie przeniósł się jego ojciec notariusz Petracco skazany na wygnanie przez florenckich władców; Montpellier i Bolonia, gdzie studiował; Wenecja, Rzym i Padwa, gdzie często znajdował zatrudnienie; i Awinion, gdzie 6 kwietnia 1327 ujrzał w kościele św. Klary Laurę. Ciekawe są też reprodukcje licznych fresków, na których widać jego charakterystyczną postać. A ponadto mnóstwo wizerunków Laury i Petrarki (z różnych epok), rocznicowe medale i sztychy, grafiki i rysunki oraz gipsowa kopia znanego wszystkim padewskiego posągu zadumanego poety. W pokoju Wenus (od malowideł nad kominkiem) w bocznej ścianie przykuwa wzrok mały sarkofag za szkłem. W nim zmumifikowane kocie szczątki. Domowa legenda głosi, że to ulubiona kotka Petrarki, która mu wiernie w Arqua towarzyszyła, gdy zajmował się pisaniem. Źródło: http://podroze.gazeta.pl/podroze